Onze reis door Gujarat was bijzonder intens. Het aantal indrukken en belevenissen was bij tijd en wijle overweldigend. Het voelde weer net als toen ik de eerste keer in India was.
Sommige aspecten van het reizen gingen heel gemakkelijk en de mensen waren echt heel vriendelijk en behulpzaam. De verplaatsingen waren (in het begin) gemakkelijk en ook niet al te ver / lang. Het eten was vaak super-lekker, vooral in Junagadh. Het was zonnig en droog en de middagtemperaturen laggen zo rond de 25 graden. De avonden, nachten en ochtenden waren ronduit koud (15), zeker in de wind.
Soms liep je tegen de Indiase burocratie aan of kon je niet meer volgen wat er gebeurde. Met name het gebrek aan contant geld leverde een heleboel gedoe op. En de credit card werd zelden geaccepteerd.
Junagadh
Junagadh
is een middelgrote stad, midden in Gujarat, met paleizen en moskeeën in
islamitische architectuur, een 23 eeuwen oud fort, een berg met heilige Hindu
en Jain tempels, maar vooral heel veel mensen. Ik weet niet of het was omdat ik
meer bekend was met zuidelijk India, of omdat ik nog zo moe was, maar alles voelde
even overweldigend als de allereerste keer in India. De bonte kleuren, de
geuren, het lawaai, de talloze mensen die je aanspraken, het drukke verkeer, de
fantastische winkeltjes, de koeien op straat – je kon het nauwelijks allemaal
bevatten.
We
kozen een hotelletje in de oude stad, maar daar bleef de luchtvervuiling zó
hangen dat we moesten verkassen. In de nieuwere wijk bij het busstation was het
marginaal beter. Qua lawaai ontliep het elkaar ook allemaal niet. Je kreeg het
idee dat dit niet veel langer door kon gaan, voordat het verkeer tot stilstand
zou komen in een soep van smog. Het
sloeg op je keel, je ogen en in je hoofd.
De
oude stad was een aaneenschakeling van oude paleizen, moskeeën en mausolea, de
een nog meer vervallen dan de ander. Ertussendoor de enorme levendigheid. Wie
bang is dat het oude India aan het verdwijnen is, moet naar Junagadh. Heel
indrukwekkend allemaal.
In de stralen van de koplampen, en later in de
ochtendmist, was het een sprookjesachtig, betoverend gezicht. De bomen,
struiken, grote bladeren, stronken, keien – overal kon je een dier in zien. Het
was een droog bos, niet erg dicht, met glooingen, een paar droogvallende
beekjes en een paar tribal villages.
Dik ingepakt was het toch koud achterin de open Jeep. We
zagen een konijn, herten en pauwen. Toen stond er een groepje Jeeps stil langs
de kant van de weg. Daar was meer te zien. Ja, heel vaag achter het struikgewas
in de verte zag je een leeuwenkop. En daarna hoe een leeuw zich oprichtte. Tot
ons geluk wandelden ze dichter naar het pad toe en konden we ze steeds beter
zien. Even grauw-grijs-beige als het dorre struikgewas, en vooral gigantisch
groot. Een volwassen vrouwtje en vier adolescente kinderen. Onaangedaan door
onze nabijheid wandelden ze wat rond, gingen even liggen, wandelden door.
Majestueus!
De tweede helft van de safari kwam de zon door en zagen
we steeds meer herten en pauwen. Ook een antiloop-achtig hert, een paar aapjes,
een crested hawk eagle, een common hoopoo, en twee kleine gevlekte
uiltjes. Een vrouwtje met vlekjes op een tak, en een mannetje daar tegenover in
een holte in een boom, eigenlijk zag je alleen zijn ogen.
Somnath stad
Somnath
is een belangrijke Hindu tempel die talloze pelgrims trekt van heinde en verre.
De
oude stad van Somnath was een wirwar van steegjes. Veel huisjes waren al wel
van beton, de oudere stenen huizen vaak vervallen en verlaten. Koeien, varkens en
baby biggetjes scharrelden door de straat, een goot aan de zijkant was het open
riool, soms overlopend. Hier en daar was een klein winkeltje, tot we bij een
iets grotere straat kwamen waar een straatmarkt was. Oude vrouwtjes zaten met
groente in manden op de grond; de groente zag er heel goed en gevarieerd uit.
Oude mannetjes zaten in kleine “kamertjes” die open waren naar de straat toe,
met een naaimachine of andere nijverheid.
We
bezochten een kleine moskee met een eeuwenoude Perzische inscriptie in de muur,
en daarachter een prachtig betegelde grafkamer met een praalgraf. De mannen die
er zaten waren uiterst vriendelijk en verwelkomend. Iets verderop een Hindu
tempel met een een zilverkleurige façade en binnen een zwart-marmeren beeld,
nauwelijks zichtbaar onder de kleden en doeken. Mannen voerden rituelen uit,
vrouwen waren aan het bidden. Weer iets verder was een grote Jain tempel,
prachtig onderhouden, kleurig geschilderd, bewerkte pilaren en nissen met
beelden van wijzen. Een groepje vrouwen was rituelen aan het uitvoeren maar had
genoeg aandacht voor ons om een vriendelijk hoofdknikje te geven.
Deze
straat had meer grote oude herenhuizen met houten balkons. De binnenstad was
heerlijk rustig zonder verkeer, en ook de pelgrims voor de grote Somnath tempel
leken dit links te laten liggen. Van andere westers touristen was al helemaal
geen sprake in deze uithoek.
Portugees Diu
Diu
is een klein eiland aan de zuidkant van Gujarat. Tot 1961 was het een Portugese
kolonie, en de Portugezen hebben een heel wat betere erfenis nagelaten dan de
Britten. Het contrast met het vasteland is enorm. Alles is beter onderhouden,
schoner, netter, rustiger en stiller. De architectuur is heel anders, in
Portugese stijl met kerken, kloosters en kapelletjes. Kortom, na tien hektische
dagen een welkome afwisseling. De stratenpatronen en de kromme kustlijn zorgen
voor totale desoriëntatie, en we liepen geregeld verkeerd. Dankzij de wonderen
van GPS kwam het toch steeds goed. Hier zagen we wat andere westerse toeristen,
maar uiteindelijk bleek het slechts een handvol, die hier voor langere tijd waren
en die we steeds weer tegen het lijf liepen. In het weekend was het wel erg
druk met binnenlandse Indiase toeristen.
Wij
genoten volop van de “vakantie in de vakantie” met o.a. een motortocht over het
eiland en een wandeling over de stadsmuur.
Palitana
Palitana is een provinciale marktstad, een regionaal centrum, met daarom een heel levendig centrum waar van heinde en verre mensen komen winkelen. Landbouwwerktuigen, touw, kabels, voorraden. Een bonte verzameling mensen en goederen.
Geld
Op
8 november verklaarde premier Modi per direct bijna alle bankbiljetten
ongeldig. Het was een actie tegen zwart geld en corruptie. Maar zonder
aanvullende structurele maatregelen, was het een zinloze actie die heel veel
schade toebracht aan de indiase economie, die voornamelijk op contant geld
draait. Vooral de armere helft van het land heeft niet eens een bankrekening.
Boeren kunnen geen zaaigoed kopen en gaan een oogst missen. Dat betekent faillissement
en hongersdood.
Sindsdien
werden mondjesmaat nieuwe bankbiljetten gedistribueerd, maar dat waren er veel
te weinig, en mensen konden maar heel beperkt geld opnemen bij hun eigen bank.
Wij konden ook maar kleine bedragen pinnen, tegen relatief zeer hoge kosten. De
eerste twee dagen lukte dat nog, daarna zagen we een week lang geen enkele
geldautomaat die werkte. Langzaamaan begon ik me zorgen te maken.
We
probeerden geregeld geldautomaten en bankkantoren waar we langs kwamen, maar
overal kregen we nul op het request. In Veraval werden we naar Somnath
verwezen, in Somnath werden we naar Veraval verwezen. Ook verwees de ene bank
steeds naar de andere, en omgekeerd. Ook met een credit card of zelfs contant
geld wilden de banken niet wisselen.
In
Diu liep ik een kantoor van de ICICI bank binnen, en zei de manager dat om half
een de geldautomaat gevuld zou worden. Toen we tegen 12u eerst nog een kopje
koffie wilden gaan drinken, en we toevallig langs de ICICI liepen, zei de
bewaker dat de atm over tien minuten open zou gaan. Zo kamen we vóór in de rij.
Na twintig minuten ging het rolluik open en kwam er een man onderdoor gekropen.
Een uur uitstel, zei hij. We besloten te splitsen. Twee van ons gingen alvast
een hapje eten. Na twintig minuten kwamen de anderen: de automaat was stuk, het
zou weer een uur extra duren. Terwijl zij gingen lunchen, ging ik eens kijken
bij de SBI schuin aan de overkant, daar stond ook een rij en daar leek wat te
gebeuren. Ik sloot me aan en werd meteen naar voren gewuifd. White privilage. Dat scheelde minstens
15 plaatsen, alleen de 10 mensen ín het hokje had ik nog voor me, verdeeld over
twee automaten. Toen een Indiase mevrouw in sari aankwam mocht die meteen
helemáál doorlopen tot de automaat. Na een dikke tien minuten was ik aan de
beurt, en zowaar, ik kreeg geld, zelfs in kleine coupures. Wow!
Toen
de anderen uitgegeten waren, probeerden ze ook de SBI. Maar zij mochten niet
voor, en de rij bewoog nauwelijks. We wandelden weer naar de ICICI – ook daar
gebeurde nu wat. We sloten ons achter aan, maar werden door de bewaker meteen
naar voren gedirigeerd – oorspronkelijk waren we immers de eersten in de rij. Twee
van ons pinden. Toen de andere twee aan de beurt waren, was de automaat leeg...
Al met al was die minder dan een half uur operationeel geweest.
